Miradouro Mira

Al een hele fietsweek slaakt Mira vrolijke kreetjes bij het zien van een Portugese wegwijzer naar ‘miradouro’, een panoramisch uitzichtpunt. Maar hét langverwachte uitkijkpunt is natuurlijk ‘haar’ stad Mira.

Langs een oude spoorlijn en een jeugdige scoutsgroep

Na twee rustdagen springen we maandagochtend 9 januari opnieuw op onze tweewielers. De verwachtingen zijn hooggespannen want de Ecopista da Dão – een oude spoorlijn tussen Viseu en Santa Comba Dão – wordt in toeristische gidsen bejubeld als mooiste fietsroute van Portugal.  We slingeren 50 kilometer lang door een afwisselend landschap van bergen, wijnvelden en lieflijke dorpjes. Een stralende zon en een zuchtje wind in de rug maken het helemaal af. Sommige oude stationnetjes zijn herbestemd tot picknickplek, cafeetje of lokaal van de plaatselijke jachtclub. Anderen staan er verweesd bij of zijn omgetoverd tot toffe graffiti-tempeltjes. 

Na een zalige fietsdag kloppen we bij de brandweermannen van Santa Comba Dão aan voor een slaapplek. Ze krabbelen een routebeschrijving naar Movadel, wat volgens Google een meubelwinkel blijkt te zijn. De kinderen fantaseren er al op los dat ze in de kingsize bedden van de toonzaal zullen overnachten. De uitbater van de meubelwinkel krijgt bijna de slappe lach als we onze vraag naar onderdak herhalen. Maar hij blijkt uiteindelijk wél de juiste connectie want na een uurtje wachten leidt Ricardo, chef van de lokale ‘escuteiros nr. 306’, ons naar het scoutslokaal. Fier als een gieter toont hij ons alle afdelingslokalen, de keuken en de kapel om te bidden. We vertellen hem dat we zelf grote jeugdbewegingsfans zijn. Omdat ze in Portugal geen Chiro kennen, zeggen we gemakkelijkheidshalve dat Minne, Wies en Mira ook in de scouts zitten. Waarop Ricardo hen dolenthousiast de traditionele scoutsgroet geeft en onze kinderen grandioos door de mand vallen. Minne vindt het een beetje schaamtelijk. 

Betoverend bos en bronwater

Dinsdag 10 januari klimmen we in de miezerregen naar Luso. Op veel momenten zijn we omsingeld door eucalyptusbossen en -plantages. Ze ruiken heerlijk maar het ‘groene goud’ van Portugal is blijkbaar heel nefast voor de natuur en biodiversiteit. Een rijke natuur én cultuur vinden we ‘s namiddags wel in het Mata Nacional do Bussaco. Dit prachtige mysterieuze bos met heel oude bomen en planten ligt hoog op de heuvel verscholen en behoorde in de zesde eeuw tot het benedictijnenklooster. Enkele eeuwen later kwam het in handen van de karmelieten, die het grote domein ommuurden en her en der in het bos kluizenaarshuisjes en kapelletjes bouwden. Aan het eind van de negentiende eeuw trok de Portugese koninklijke familie er een potsierlijk paleis op, vandaag herbestemd tot luxueus hotel. We parkeren onze fietsen naast de blinkende auto’s en gaan al wandelend op ontdekking. Om de namiddag af te sluiten vullen we onze drinkbidons met heerlijk bronwater, nog zoiets waarvoor Luso bekend staat.

Hoogdag voor Mira in Mira

Halverwege de week bereiken we dan de eerste belangrijke bestemming van onze fietsreis: het stadje Mira aan de Portugese kust. We arriveren in de vooravond op de camping in Praia da Mira en pikken nog net een prachtige zonsondergang mee. De kinderen kirren van plezier op het strand. Mira neemt de doorweekte schoenen er maar al te graag bij. We eten ‘s avonds kraakverse vis in een heerlijk restaurantje. Onder het geluid van de onstuimige golven van de Atlantische Oceaan vallen we doodmoe in slaap in onze tent.

De volgende ochtend verschijnen we fris gewassen en uitgeslapen in het stadhuis van Mira. Twee dagen eerder mailen we op goed geluk burgemeester Raul Almeida en die antwoordt tot ons grote geluk dat hij zijn stadsnaamgenote in hoogsteigen persoon wil ontvangen. De afspraak valt maar met één woord samen te vatten: HI-LA-RISCH. Er worden foto’s voor de Facebookpagina van de stad gemaakt en er staat zelfs een cadeautje voor Mira klaar. De rest van de reis zeulen we nu een boek mee over de geschiedenis van de Mira, van klein vissersdorpje tot toeristische stad. We voorspellen dat Mira wel nog eens zal terugkeren naar ‘haar’ stad. 

Cliffhanger

Op vrijdag zetten we onze fietstocht verder. In de voormiddag trappen we kilometerslang eenzaam en alleen door het duinlandschap. Net voor de badplaats Figueira da Foz fietsen we rakelings langs de kliffen en krijgen we een indrukwekkend uitzicht op de kustlijn. De weg is nog maar net geasfalteerd en uitgerust met vangrails. Het voelt een beetje aan alsof ze een rode loper voor ons fietsende gezin hebben gelegd. Een groot verschil met het wegdek in de voormiddag, dat ons de eerste ‘tegenslag’ oplevert. Maar die spannende scène delen we wel eens in een later blogbericht. Veel lieve groeten vanuit Costa de Lavos!