De ooievaars achterna
We zijn nu bijna een maand weg van huis en hebben het naar onze zin in ons agendaloze reisuniversum. Soms weten we niet meer welke dag het nu precies is.
Faits divers vanop de fiets
Na zestien fietsdagen staan er 750 km op de teller en hebben we 5000 hoogtemeters in de benen. De fietsritten verlopen vlot en we blijven tot nog toe gespaard van grote pech. Enkel Pieter krijgt op fietsdagen nummer drie, vier en vijf af te rekenen met maar liefst vier platte banden. Even wordt vermoed dat er zich een saboteur in ons gezelschap bevindt maar de lokale recherche van de Guarda Nacional Republicana brengt niets aan het licht en intussen is het onderzoek geseponeerd.


Weg was de weg
Fietspaden zijn in Portugal op één hand te tellen. Toch zijn we voorlopig heel content met de gevolgde route en fietsen we overwegend langs rustige baantjes. Op enkele uitzonderingen na zijn de chauffeurs heel hoffelijk. Thuis stippelden we aan de hand van online tips en Komoot een traject uit. Elke avond bekijken we het weer, de fietsvorm en de bezienswaardigheden en kiezen we de mogelijke bestemming voor de volgende dag. Met behulp van BRouter-Web of Osmand werken we onze geplande route bij. Die navigatieapps zijn ontzettend veelzijdig maar de toestand van de weg blijft altijd een beetje verrassing. We zien alle mogelijke ondergronden onder onze wielen passeren: van gloednieuw asfalt over kleverige klei tot grillig grind.

Eén keer is de weg ook letterlijk weg. Op de godverlaten baan tussen Praia de Mira en Quiaios heeft de rivier door de vele regenval de hele brug en weg meegesleurd. Kilometerslang terug- en omrijden zien we echt niet zitten en de rivier is te diep en breed om over te steken. Dus maakt Pieter als een echte MacGyver met behulp van een verkeerspaal iets dat op een springschans lijkt. We kunnen onszelf en de fietsen over het gapende weggat trekken en de avontuurlijke episode loopt gelukkig goed en wel af.


Weg van platgetreden Portugal
Zaterdag 14 januari volgen we nog even de kustlijn. Nadien fietsen we landinwaarts naar Marinha Grande, waar Warmshowerhost Claudio ons verwacht. Onderweg zien we in het uitgestrekte Pinhal de Leiria de sporen van de hevige bosbranden, die in oktober 2017 bijna het volledige dennenbos in de as legden.

Het industriestadje Marinha Grande komt niet aan bod in de Lonely Planet maar Claudio laat ons met andere ogen naar z’n geboorteplek kijken. Na een warme welkom met een lokaal gebakje trekken we bij valavond de stad in. Zowat alles in Marinha Grande is genoemd naar Stephens, de Engelsman die 250 jaar geleden met het vele dennenhout, zand en arme werkvolk uit de streek de perfecte ingrediënten had om een winstgevende glasfabriek op te richten. Vandaag is er nog altijd een groot glasbedrijf dat bierflesjes produceert voor heel Europa. Marinha Grande is in 1934 het epicentrum van het algemene staking tegen de dictator en honderd jaar later staan de communistische en socialistische partijen er nog altijd sterk. Claudio kent klaarblijkelijk iedereen in het stadje. Mochten we kinderloos geweest zijn, waren we misschien nog lang op café blijven plakken. Nu keren we na het eten huiswaarts en babbelen we in de zetel met Claudio over de wereldpolitiek, de alternatieve muziek- en theaterscène in Portugal en nog zoveel meer. De kinderen vertellen de ochtend nadien dat ze in slaap zijn gevallen met de grappige, bulderende lach van Claudio.

Verpozen in Óbidos
De volgende dag fietsen we opnieuw richting de ruige rotskusten en vissersplaatsjes van de Zilverkust. De zonnige zondag lokt veel Portugese dagjestoeristen naar populaire badsteden als Nazaré of Praia de São Martinho de Porto. Het zijn ook populaire surfspots maar daarvoor is het nu te koud. ‘s Avonds is de beklimming naar Óbidos ons laatste wapenfeit van de dag. De moedige fietsridders gunnen zichzelf twee rustdagen in het middeleeuwse stadje met de smalle steegjes, witgekalkte huisjes en het indrukwekkende kasteel. We lanterfanten in het stadje, de kinderen krijgen les en Minne videobelt met haar klas. Altijd fijn om onderweg de vriendjes en familie even heel dichtbij te voelen.

Zonder gezaag over de Taag
Woensdag 18 januari springen we in de regen op onze fiets en ligt ons doel ditmaal zuidoostwaarts. De omgeving wordt iets eentoniger en er zitten enkele drukke banen tussen. We nemen er vrede mee dat niet elke dag spectaculair of schoon kan zijn en passeren wel altijd dingen die ons vrolijk maken. Zo worden we bij het dorpje Peral verwelkomd door een reuzegrote peer en blijkt het dorp te bestaan uit één-en-al perenboomgaarden. In het piepkleine dorpje Manique do Intendente botsen we op een monumentaal, onvoltooid paleis uit de 18e eeuw. Overal worden we door klepperende ooievaars begroet. En bij het oversteken van de Taag ontmoeten we een Frans gezin dat al enkele jaren rondtrekt met curieuze mini-woonwagentjes die ze al wandelend voorttrekken. Zo hebben we overal en altijd een bezienswaardigheid en gespreksonderwerp. Tijdens het fietsen is het zelden stil – op de hijgende klimmetjes na.

Bombeiros Brusselman in Montemor-o-Novo
Donderdag 19 januari overnachten we in Coruche en de dag nadien bereiken we hoog op de heuvel Montemor-o-Novo. Het wordt letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt want de brandweermannen van de ‘Bombeiros voluntários’ gaan in op ons verzoek voor onderdak. We krijgen zelfs bedden aangeboden, de nachtlampjes in brandweersfeer incluis. ‘s Avonds eten we in de kantine met de brandweermannen.

De nachtelijke bedrijvigheid van de brandweerlui nemen we er maar al te graag bij. ‘s Ochtends zetten we koers richting Évora. Volgens de wegwijzers langs de grote baan is het maar 30 km maar wij doen er 48 km over, grotendeels langs onverharde paadjes en de laatste tien kilometer over een spoorwegpad. Moe maar voldaan slaan we bij de plaatselijke camping onze tent op.
Hoera in Évora!
Vandaag en morgen houden we even halt om het middeleeuwse stadje te ontdekken, schoolwerk te doen in de bib en – last but not least – onze jarige Wies te vieren. Een tiener worden op fietsreis in Portugal, dat wordt sowieso een onvergetelijke verjaardag!
