Helse tegenwind en hemelse familieliefde

De voorbije twee weken bevonden we ons letterlijk en figuurlijk in uiteenlopende werelden. Dagen vol bizarre contrasten die moeilijk in één blogbericht te beschrijven zijn. We doen een poging.

Genieten in Granada

Donderdag 9 februari fietsen we klokslag 14 uur Granada binnen, het moment dat de schooldag eindigt en horden scholieren de straten vullen. De rest van de dag hangen we nog wat rond in de stad. Pieter gaat op zoek naar een fietsenmaker want zijn buitenbanden en een spaak van Mira’s fiets zijn aan vervanging toe. Vrijdagochtend slaan we eerst de schoolboeken open en daarna wachten de Granadese bezienswaardigheden ons op. 

Het Alhambra trekt jaarlijks zo’n 2,5 miljoen bezoekers en wij maken daar op vrijdagnamiddag met ons vijven deel van uit. We denken met weemoed terug aan de tijd dat je met de Michelingids onder de arm simpelweg een ticketje kocht aan de balie van de kathedraal, burcht of toren. Vandaag moet je twee weken op voorhand een ticket boeken, paspoortnummers doorgeven en de dag zelf drie veiligheidscontroles ondergaan. Alsof de Islamieten klaar staan om elk moment hun paleis en fort te heroveren, grinniken we bij onze entrée. Eens binnen zijn we wat overdonderd door de uitgestrektheid van het complex en de grote hoeveelheid tuinen, paleizen en patio’s. De ligging en het zicht van het Alhambra zijn ronduit spectaculair maar de architectuur en esthetiek van het Alcazar in Sevilla konden ons net iets meer bekoren. 

In de vooravond – met het schoonste licht dixit fotograaf Pieter – hebben we aan het San Nicolas kerkje een adembenemend zicht op de oude stad, het Alhambra en de omgeving. Vooral het zicht op de besneeuwde Sierra Nevada heeft een groot postkaartgehalte.

We hadden die bergen maar al te graag met de fiets verkend maar ons oorspronkelijke plan om zuidelijk langs de Alpujarras te rijden, gaat helaas niet door. Hilde moet volgende donderdag haar vlucht in Alicante halen voor de begrafenis van haar mémé. Het wordt dus een ietwat gewijzigde route langs het noorden en de Sierra de Baza. Zaterdag 11 februari treinen we eerst naar Guadix en klimmen we daarna door een desolaat landschap naar 1200 m hoogte. 

Grrr grind en felle tegenwind

De fietsritten van de komende dagen zien er op papier zeer haalbaar uit en we maken ons op voor een ‘easy ride’. We volgen de Via Verde Guadix-Almendricos westwaarts en in dalende lijn, maar de wind steekt stokken in onze wielen. We beuken tegen een kopwind van 6 Beaufort en onze banden glippen weg in het losse grind. Pieter en Hilde trekken beurtelings de kop en na 75 kilometer bereiken we Séron. De veertigers van het fietsgezelschap kunnen de laatste kilometers geen pap meer zeggen, terwijl de jeugd vrolijk de p-taal begint te spreken. “Pa-pas-o-pop va-pan de-pe pa-paal-tje-pes moe-poe-ke-pe”. Soms begrijpen we echt niet waar ze hun energie blijven halen. Maandag 13 februari krijgen we opnieuw een stevige kopwind cadeau. We fietsen door een ruw en rotsachtig landschap met steengroeves waar tot op vandaag marmer gewonnen en verwerkt wordt.

Het liefst zouden we in één van de vele grotten langs de weg even schuilen voor de wind, maar we willen vandaag de stad Huércal-Overa bereiken en trappen moedig verder. De Brit Brian, de eerste fietstrekker die we op onze tocht kruisen, beurt ons op. We slaan een babbeltje en onze ontmoeting wordt met z’n camera en drone meteen vastgelegd. Wij houden het bij een ouderwetse foto.

Wereldoriëntatie op de fiets

“De wereld en het klimaat zijn om zeep” krijgen Pieter en de kinderen mee van de Spanjaard met wie ze aan de praat geraken terwijl Hilde boodschappen doet. Hij heeft het over de extreme droogte en de abnormale wind die dezer dagen de streek teistert. Onze fietsreis is voor de kinderen als één langgerekte les wereldoriëntatie. Ook als we de volgende dag door de vallei richting Lorca fietsen is de kille wind nog niet gaan liggen. De witte en zwarte plastiek van de groenteteelt dwarrelt overal rond in de lucht, piept overal uit de grond, hangt overal in de bomen. We zien het allemaal met lede ogen aan en zetten puffend en zuchtend onze weg verder. Het muurtje van het ‘local social’ biedt ons tijdens de picknick een beetje vertroosting en we nemen de enige foto van de dag. 

Zoek de tien verschillen

We zijn nu bijna een maand in Spanje en leren de plaatselijke gebruiken al wat beter kennen. Al fietsend sommen we op wat we zo anders dan in België vinden. Aan het verschillende dagritme moeten we het meest wennen. Als wij ‘s namiddags hongerig van onze fiets stappen en al naar avondeten smachten, zijn de Spanjaarden nog maar net klaar met hun middageten of zijn de winkels nog niet open. Andere verschillen die we proefondervindelijk ontdekken maar we vooralsnog niet wetenschappelijk kunnen staven: er werken in Spanje verhoudingsgewijs meer vrouwen in de bouwsector, er vliegen meer mussen rond en er zijn gemiddeld zeker tien keer meer cafés per inwoner. 

Familieliefde in Hansbeke en Aledo

Op Valentijnsdag komt de liefde uit de lucht gevallen in de gedaante van Warmshower-gastheer Samuel en zijn familie. Om hun dorpje Aledo te bereiken moet je er een lange klim voor over hebben. Maar die is het meer dan waard. Samuel is nog maar terug van een anderhalf jaar durende fietsreis door Latijns-Amerika. Een huis van de familie stelt hij nu onbaatzuchtig open voor andere fietsreizigers. Het enige vriendelijke verzoek is dat je geen afval achterlaat, je niet als een snelle passant gedraagt en op één of andere manier iets teruggeeft aan het dorp. Groottante ‘chacha’ zorgt dat het huis er netjes bij ligt en volgt als buurvrouw met plezier het komen en gaan van de fietsreizigers.  Wijzelf blijven uiteindelijk een kleine week en genieten van het hechte dorpsleven en de genereuze familie.

De tante van onze gastheer houdt de bakkerij open en de busverbinding waarvan Hilde voor haar verplaatsing richting de vlieghaven van Alicante gebruik maakt, is -jawel- opgestart door de grootvader van Samuel. Pieter en de kinderen hebben drie rustige dagen om de omgeving te verkennen en iedereen in het dorp te leren kennen. Bij Miguel in de bib maken ze schoolwerk, met Samuel en z’n neeftjes doen ze een wandeling door het dorp en de overbuurvrouw overlaadt hen met bonbons en zoenen. Hilde is welgeteld 34 uren op Belgische bodem maar is achteraf heel content dat ze de begrafenis van mémé kon bijwonen. Het was een intense en bizarre week maar tegelijk ook deugddoend en schoon om zoveel familiewarmte te voelen, in Aledo en Hansbeke.

Van de rouwstoet naar de carnavalstoet 

Hilde is zaterdag verbazend snel terug. Net op tijd met het gezin herenigd om samen het carnavalsfeest in het dorp mee te maken. Groot en klein, jong en oud is verkleed en bespeelt een muziekinstrument. De carnavalstoet trekt door de steile straatjes en wij kijken geamuseerd toe. s’ Avonds worden we in slaap gewiegd door het gezang van ‘chacha’, een afscheid in schoonheid van een levendig dorpje dat we niet snel zullen vergeten. 

Verse lucht en vers groen in de Sierra Espuña 

Zondag 19 februari zitten we samen met de zondagsrenners op onze fiets en zigzaggen we heerlijk naar boven in de Sierra Espuña. De kinderen nemen twee haarspeldbochten voorsprong en zwaaien al lachend naar beneden, waar hun tragere ouders af en toe tussen de bomen opdoemen. We genieten van de prachtige omgeving van het natuurpark. Na lange tijd zien we nog eens wat groen rondom ons.

In de afdaling komen we voorbij een vervallen sanatorium. Een immens gebouw middenin de bossen dat in het begin van de twintigste eeuw vele honderden tuberculosepatiënten onderdak gaf. Zelf krijgen we ‘s avonds onderdak bij May en Elliott, twee Britse studenten die sportwetenschappen volgen aan de universiteit van Murcia. Ze toveren voor ons een heerlijke Jamaicaanse maaltijd uit de mouw en we spelen gezelschapsspelletjes totdat de kinderen in overdrive zijn. 

Campingleven aan de Costa Blanca

Maandag fietsen we langs de Eurovélo 8 de stad Murcia uit en trappen we lustig richting Alicante. Anders dan in het binnenland zijn hier wel veel campings. Dus we kiezen voor twee kampeernachten op een reusachtige camping in Dolores. Als de kinderen in de tent aan het slapen zijn maken Pieter en Hilde zich op voor een romantische avond in de cafetaria. Ze belanden in een karaoke met vals gebrul van de Britse, Nederlandse, Belgische en Duitse campinggasten. Wat een schril contrast met de schone Spaanse gezangen op het carnavalsfeest in Aledo. Maar de kinderen konden hier vandaag zwemmen, de was is gedaan en de zon schijnt. Iedereen content!