In volle bloei

Dat ‘Carpe diem’ een Latijnse spreuk is van Horatius, leerden de kinderen afgelopen week. En dat het makkelijk is om die dag te plukken als je ‘s ochtends gewekt wordt door een vogelconcert, ‘s middags picknickt in een madeliefjesveld en ‘s avonds een bord zelfgemaakte brandnetelpasta voorgeschoteld krijgt. We voelen ons gezegend. 

La Primavera

“Geniet maar intens van die prachtige gezinstijd samen”, drukken Connie en Allan ons op het hart als we vrijdag 17 maart Siena verlaten. Onze sympathieke Canadese campingburen reizen zes maanden met een knalgeel oud Volkswagenbusje door Europa. Veertig jaren heeft hun charmante camper op de teller. Ze reisden er zowat de hele wereld mee af en deden hem aan hun zoon cadeau toen die 18 werd. Maar toen sloeg het noodlot toe en overleed hun enige kind aan agressieve leukemie. We luisteren naar hun verhaal, krijgen liefdevolle levenslessen mee en springen met een krop in de keel op onze fiets. ‘s Avonds zijn we welkom bij Warmshower-host Claudio in Colle Val d’Elsa, slechts dertig kilometer verderop. We fietsen op het gemakje, luilekkeren languit in de graskant en nemen familiekiekjes tussen de cipressen.

Aangekomen bij onze gastheer worden we het al snel gewaar: een grotere fietsfanaat hebben we tot dusver niet ontmoet. Claudio is medeoprichter van fietsevenement L’Eroica en kent elke kiezel en putje van de Strade Bianche. Jaarlijks legt hij zowel dicht als ver van huis duizenden kilometers af. Fietsavonturen van Polen tot Patagonië en herinneringen aan Vlaamse klassiekers waar hij begeesterd over vertelt. Grappig om een Italiaan zo vlotjes ‘Koppenberg’, ‘Berendries’ en ‘Kwaremont’ te horen uitspreken.

“Fietsreizigers hebben non-stop honger” grinniken we eenstemmig wanneer we het rijke avondmaal voorgeschoteld krijgen. En ‘s ochtends geen speciale sportdrankjes of ‘gellekes’, maar eitjes als krachtvoer om de fietsdag te starten. We nemen dankbaar afscheid en via een oude spoorlijn arriveren we snel in Poggibonsi. Even later schittert in de verte het silhouet van San Gimignano. We begrijpen waarom het middeleeuwse stadje met haar veertien torens zoveel toeristen trekt en zijn blij met het gemaakte ommetje. 

De volgende dag wordt veel regen voorspeld, dus we slaan onze tent voor twee nachten in Certaldo op. Met de trein sporen we zondagochtend vroeg naar Firenze. Met de online stadswandeling van Koen De Vos verkennen we ‘de geniale stad’ en bewonderen we het ene na het andere indrukwekkende monument. In de namiddag bezoeken we de Galleria degli Uffizi waar er gelukkig geen wachtrijen zijn maar het wel aardig druk is. Met veel geduld en verwondering aanschouwen we de vele honderden kunstwerken, totdat we opgeschrikt worden wanneer door de luidsprekers weergalmt dat ‘Pièèter Bruuselman’ zich dringend aan de receptie moet aanmelden. Tien spannende minuten later weten we dat hij zijn heuptasje – inclusief portefeuille – op de band bij de veiligheidscontrole liet liggen. Gelukkig zit alles er nog in. Benieuwd wat Minne, Wies en Mira zich later nog zullen herinneren van het Uffizi- bezoek: de verstrooide vader of de beroemde Botticelli? 

Maandag 19 maart kunnen we opnieuw op en top van La Primavera genieten en fietsen we in lentesferen naar Empoli. Zowel in dat stadje aan de Arno als even verder in het dorpje Vinci noemt zowat elk ziekenhuis, café of crèche ‘Leonardo’. Wat zou de homo universalis zelf gevonden hebben van zo weinig originaliteit en vindingrijkheid?

In de namiddag slingeren we langs een heerlijk rustig baantje de voorlopers van de Apennijnen in. Overnachten doen we in Pistoia, waar we de volgende dag een trein dwars door de bergen nemen. Tien kilometer lang met bepakte fietsen klimmen langs een drukke baan met stijgingspercentages van 15 tot 20 procent: no way! Zowel Claudio als andere fietsreizigers zeggen dat het ondoenbaar is om op die plek van zuid naar noord de pas over te steken. We passen en kiezen voor een panoramisch treinritje tot Porretta Terme.

Back to basics in de bergen

Woensdagnamiddag dalen we van Porretta Terme naar Riola en doen dan een afschuwelijk steil klimmetje van twee kilometer. Jammer dat we thuis onze geodriehoek vergeten zijn om de stijgingsgraad te berekenen, dat zou voor nog wat extra fun zorgen tijdens het afzien. Opnieuw hebben we vandaag een afspraak bij een Warmshower-lid. De plek waar Giuseppe woont, in een stil valleitje met zicht op de bergtoppen, is adembenemend schoon. Hij woont er alleen sinds z’n vrouw zes jaar terug overleed en de kinderen uitgeweken zijn naar Genua en Londen. We wanen ons bijna in een sprookje als we door Giuseppe zijn tuin lopen. De Eftelinghuisjes zouden verbleken bij zijn zelfgebouwde woonst en houten meubels.

Alles wat de natuur hem biedt wordt gebruikt en niets gaat verloren. Giuseppe is verknocht aan zijn geboortegrond maar is  tegelijk een man van de wereld die fietsreizen maakt in Marokko, Nieuw-Zeeland en Europa. Zijn ogen glinsteren als hij ziet hoe we ‘s avonds smullen van de zelfgemaakte tagliatelle met gedroogde brandnetel en heermoes uit de tuin.  Als hij na de maaltijd walnoten voor ons kraakt en sakkert dat een smartphone een vergiftigd kleinood is, zijn we het helemaal zeker: we zijn bij de Italiaanse versie van Frank Langeraert beland!

Hoe waardevol en inspirerend is het wel om helemaal zelfvoorzienend en één met de natuur te leven, bedenken we ons. Maar tegelijk o zo onzeker en moeilijk. Giuseppe vertelt ons dat de bron drie jaar geleden volledig opdroogde en veel kleine boeren in de streek het onnoemelijk lastig hebben. “Bij jullie in België is er meer ecologisch bewustzijn, Italië is daarin veel conservatiever”, is het oordeel van Chiara, de ondernemende uitbaatster van Agriturismo Casa Vallona. Haar B&B heropent pas op 1 april en ja natuurlijk, mailt ze enthousiast, jullie zijn met de tent heel welkom in m’n tuin. De weg ernaartoe kent opnieuw venijnige Apennijnse klimmetjes maar zoals altijd vergeten we de lasten als we heel wat lusten in onze schoot geworpen krijgen.

Chiara geeft in Monte San Pietro het huis, de kookkunsten en levenswijze van haar grootmoeder een nieuwe toekomst. Ze verbouwde de eeuwenoude familieboerderij, dook in de archieven en maakte van het huis een museumpje met familieschatten. Hilde is helemaal gecharmeerd. Chiara brouwt ook bier met vrienden uit het nabijgelegen Bologna, maakt overheerlijke druivenconfituur en kookt alleen met groenten van de moestuin – als de verwoestende everzwijnen tenminste niet teveel op bezoek komen. Dat laatste gebeurt alvast niet tijdens onze aanwezigheid. Na een uur everzwijnspotten bij schemerlicht kruipen de kinderen everzwijnloos in de slaapzak.

Vrijdag 24 maart worden we in onze afdaling richting Modena enkel opgehouden door een wielrenner die ons absoluut wil fotograferen. “Want een familie op de fiets dat is echt een curiositeit! Italianen doen dat niet, die zijn enkel geïnteresseerd in ‘cars and Gucci’! En de politiek helpt dan nog eens alles om zeep, shit shit shit.” We laten hem uitrazen in alle Engelse woorden die hij machtig is, nemen een foto en zetten onze tocht verder. Nog meer dan in Spanje juichen en roepen passanten ons uitgelaten vanalles toe. “Un papà e quattro bambini in bicicletta!!!” spant totnogtoe de kroon. De kinderen schaterlachen nu hun kleine moeder als oudste dochter van het gezin aanzien wordt.

Platter dan plat door de Po-vlakte

Na alweer een heel fijne overnachting en kennismaking bij Enrico, Karin en Paolo in Nonantola fietsen we zaterdag 25 maart verder noordwaarts. Kilometerslang fietsen we door een vlak landschap met boerderijen, dijken en grasvelden. Het lijkt alsof we door Holland trappen en de stevige wind maakt de gelijkenis nog treffender. Her en der zien we oude ingestorte huizen en zielloze nieuwe woonwijken, net Legodorpjes. Ze zijn opgetrokken na de zware aardbeving die de regio in 2012 trof. Fietsen door de platte Po-vallei is toch een pak saaier en de felle tegenwind speelt ons parten. De vijf chocotoffs die vriendin Maaike in onze bagage verstopte geven ons een boost voor de laatste kilometers richting de boerderijcamping in Bagnolo San Vito. 

Zondag 26 maart kruisen we bij het binnenfietsen van Mantova tientallen vrijwilligers van Plastic Free die zwerfvuil rapen aan de Mincia, de rivier die de stad omgordelt. We hebben het water een hele dag aan onze zijde langs een schoon fietspad richting Peschiera del Garda. Daar aangekomen begint het hard te regenen en zitten de Alpen verstopt achter grijze wolken. Bij het ochtendgloren zien we vanuit onze camping in Lazise alweer de zon en de besneeuwde bergtoppen. De rustdriedaagse aan het Gardameer sluiten we woensdag 29 maart vreugdevol af want onze eerstgeborene wordt 12. In volle bloei en groei van het leven, dat verdient een feestje in Italiaanse stijl, met een cappuccino natuurlijk !