Fietscompagnie Sofie

Hoog bezoek begin april bij de Malrapidanen! Vriendin Sofie spoorde vanuit Gent naar Noord-Italië en vervoegde ons gezinskwintet. Tien dagen lang fietsten zes vrolijke vrienden van Verona naar Venetië en verder, van de bergen naar de zee en de Sloveense grens. 

Verborgen parel Verona

In afwachting van de komst van Sofie plannen we een bezoek aan de stad van Romeo en Juliet. Donderdag 30 maart laten we het Gardameer en de zwermen Duitse toeristen achter ons en fietsen we oostwaarts langs de Adige. De laatste vijftien kilometer trappen we samen met Aron, een opgewekte Italiaan die Griekenland als einddoel heeft. In de fietskar achterin zit zijn trouwe viervoeter Dexter, een zwerfhond die hij adopteerde tijdens z’n vorige fietsreis door Italië. Blijkbaar laten ze in de truffelstreek honden vaak achter, eenmaal ze hun speurjob niet meer naar wens uitvoeren. Het is goddelijk om zien hoe de ‘lagotto romagnola’ en zijn baasje op elkaar ingespeeld zijn en Dexter braaf de fietskar inspringt als we na het vieruurtje vertrekken. Onze kinderen zijn toch niet zo goed afgericht, lachen we samen. 

In Verona verblijven we twee nachten bij Michele, een leeftijdsgenoot die onlangs tot Warmshowers toetrad omdat hij het fietsreizigersbestaan wil leren kennen. We worden ongelooflijk warm ontvangen en trekken vrijdag 31 maart de stad in. Wikipedia geeft ons een korte intro op Verona en voor de rest laten we ons vooral leiden door onze nieuwsgierige ogen. We voelen een klik met de levendige stad en staan versteld van de goed bewaarde historische binnenstad. Picknicken doen we op het pleintje naast het muziekconservatorium, waar net het feestje van de afgestudeerde studenten – duidelijk herkenbaar aan hun lauwerkrans – bezig is. 

360° bergen

Zaterdagvoormiddag 1 april treffen we Sofie op de Ponte Castelvecchio en springen we op onze stalen rossen. Ons oorspronkelijke plan om naar Vicenza en Treviso te fietsen laten we achterwege. De Dolomieten lonken en we fietsen gezwind doorheen de Adige-vallei richting Trento. Fietsliefhebbers worden in de streek echt wel op hun wenken bediend. We bollen heerlijk langs een afgescheiden fietspad met mooi ingerichte rustplekken en een indrukwekkend decor van besneeuwde Alpentoppen. De zon schijnt, het onweer blijft in het naastgelegen dal hangen en we vinden een gezellige camping op een wijnboerderij. Enkel het gezoem van de nabijgelegen autostrade en treinlijn weerkaatst in het dal en proberen we weg te filteren. 

Ook de volgende dag hebben de uitzichten een groot postkaartgehalte. We slingeren tussen de wijngaarden en merken op de meest bizarre plekken bovenaan de bergtop oude kastelen en kloosters op. ‘s Avonds zijn we in Trento welkom bij Dario en Antonella, doorwinterde fietsreizigers die het zaaltje van hun cohousingproject beschikbaar stellen voor Warmshowergasten. We beleven een gezellige avond en grapjas Dario heeft de kinderen helemaal mee. Met de kartonnen bodempjes van gebakjes kan je grappige dingen doen, dat weten we ook alweer!

Maandag 2 april start met een klimmetje in de lentezon. We worden snel gewaar dat Sofie’s gehuurde trekkingfiets voldoet én dat onze sportieve vriendin in goede conditie verkeert. Na een picknick naast het shoppingcenter in Pergine Valsugana – je stoot niet altijd op een idyllisch plekje – volgen we het Valsugana fietspad tot Roncegno. De wijngaarden worden ingeruild voor uitgestrekte appelboomgaarden. Ook dinsdag 3 april volgen we hetzelfde schone fietspad langs de Brenta, eerst door de brede vallei maar na verloop steeds meer tussen de rotsen ingeklemd. Ook hier is sterk geïnvesteerd in fietstoerisme, met om de haverklap een ‘bicigrill’ waar je fietsinfo vindt, fietsbanden kan oppompen of de honger kan stillen. 

Kampeerkost

We passen voor de Duitse grillworst van de bicigrill en koken liever ons eigen potje. Naast fietsen, slapen en schoolwerk vormt ‘eten en drinken’ een belangrijk hoofdstuk tijdens onze fietsreis. Met Sofie hebben we onze liefde voor lekker eten gemeen dus we genieten ervan om samen menu’s te bedenken, restjes te verwerken en de kookpot tot op de laatste rijstkorrel leeg te smullen. Bussels asperges of selder worden onder de rekker meegezeuld, daslook of rozemarijn onderweg geplukt en overschotjes noten, appels en radicchio worden in een fris slaatje omgetoverd. En als onweerstaanbare afsluiter? Een maiswafel met pindakaas en stukjes paaschocolade. Mmmmmmmmmm…. 

Door vlak Veneto

Sofie heeft het op haar eerste fietsreis naar haar zin. ‘s Ochtends niet weten waar je ‘s avonds zal belanden, hoe zalig is dat. Ook dinsdagavond komen we op een niet zo alledaagse plek terecht, in Bassano del Grappa bij het familiebedrijf van Warmshower-gastheer Marco. We zijn blij dat we onze matjes in de fabriekshal kunnen leggen want buiten is het bitterkoud.

Marco verkocht vorig jaar zijn auto en is daarmee een zonderling in zijn familie en bij uitbreiding in heel Italië. ‘s Avonds na de lekkere pompoenrisotto deelt hij ons vol vuur en sérieux zijn visie op de wereldproblematieken en de klimaatverandering mee. Stof tot nadenken voor de dag nadien op de fiets, al kiezen we liever voor de positieve actie en de kleine stapjes. Met onze vrolijke fietsbende het goede voorbeeld geven en de straat innemen, bijvoorbeeld! Dankzij de tips van Marco fietsen we langs schone rustige weggetjes naar Padua. Onderweg kunnen we niet naast de riante villa’s kijken, eeuwen terug opgetrokken door Venetiaanse edellieden. Het potsierlijke paleis Villa Contarini heeft een voorgevel van 178 meter, twee theaterzalen en een balzaal. Te zot voor woorden. 

Zicht op zee

Donderdag 5 april verlaten we Padua, een gezellige studentenstad waarvan vooral de uitzonderlijke ‘Torre dell ‘Orologio’ met haar mooie astronomische klok en boekenwinkel Pel di Carota ons zullen bijblijven. Die laatste niet omwille van de toffe boeken die we er kochten – helaas onmogelijk voor fietsreizigers – wel omdat we van de vriendelijke uitbater onze fietsen een nachtje in zijn etalage mochten stallen. Langs de Via Sophia rijden we de stad uit en volgen we opnieuw de Brenta, ditmaal richting Venetië. Rond de middag komen we aan in Mira. In tegenstelling tot haar Portugese zusje is het ditmaal een nietszeggend doorgangsdorpje. We houden het bij een zonnige picknick aan de kerk en dochter Mira past voor extra aandacht of een fotoshoot.

Vlot en vlak fietsen we in de namiddag verder naar Venetië, de ‘stad van het water’ waar fietsers verboden zijn. We kiezen dus voor een verblijf op het schiereiland en nemen de ferry naar Punta Sabbione. Een kostelijke affaire die ook nog eens veel tijd in beslag neemt want de onverlaat die het inschepen begeleidt ziet ons niet staan en de boot vaart zonder ons uit. Met de volgende ferry komen we very ferry laat en met very ferry veel honger aan bij camping Miramare. Een kampeerplek zonder zicht op zee, maar met zicht op de stormvloedkering van Venetië.

De stad ligt blijkbaar al 25 centimeter lager dan in 1897 en krijgt steeds meer met overstromingen te maken. Door het oppompen van grondwater, de aanleg van een industriegebied en de veel te diepe vaargeulen voor grote olietankers en cruiseschepen is de biologische balans tussen afzetting en erosie om zeep. De miljarden kostende waterkering moet daaraan verhelpen, zo lezen we. 

De rustdag op vrijdag wordt besteed aan het verzamelen van schelpen en het leegeten van de hummus- en Philadelphiapotjes om de vondsten veilig en geurvrij in te vervoeren. Minne en Sofie duiken dapper de koude Adriatische Zee in en Pieter slaat een babbeltje met een local die kokkels vangt. We wandelen terug langs Camping Marina di Venezia, met haar 3000 staanplaatsen de grootste van Italië. Je vindt er zelfs een hondendokter, ongelooflijk maar waar. 

Stille zaterdag in druk Venetië

De online krant trekt zaterdagochtend 7 april meteen onze aandacht: ‘Zesdejaars van Sint-Hendrikscollege Deinze vervroegd naar huis van Italiëreis wegens problemen met drugs’. De dag voordien hadden we de school van onze thuisstad nog gespot tijdens onze boottocht naar het eiland. Alvast tien koppen minder in Venetië, waar we ons tijdens het Paasweekend in de mensenmassa zullen wagen. De waterbus dropt ons aan het San Marco plein en we starten onze dwaaltocht door de stad. Hoe tof zou het niet zijn om in deze wirwar van waterlopen, bruggen en steegjes een Chirospel te organiseren, beelden we ons in. We lopen lukraak straatjes in en uit en genieten van de zon op onze snoet. En voor onze verkleedvriendin Sofie keuze te over aan gekke maskers.

Paasweekend in de lagune

Paaszondag start met een tombola op de camping. Helaas wordt ons lotje niet getrokken, maar Mira sleept als lotjestrekkende  ‘bambini piccolo’ toch een prijs in de wacht. Met extra paaseipower en op ons paasbest – vers gewassen fietskleren – kruipen we onze fiets. We rijden doorheen de kustlagune, langs oevers en kanaaltjes en veel natuurschoon. De visgeur wordt af en toe afgewisseld met een barbecuegeur van de familiale paasdis. Onze paaszondag sluiten we af met ‘school on the beach’ en een strandwandeling, want onze gezellige camping in Caorle ligt pal aan zee. 

Maandag 10 april kramen we in sneltempo onze tent op want we hebben een lange dag voor de boeg. Even buiten Caorle neemt het overzetbootje geen bepakte fietsen mee, dus we moeten een serieus stuk terug- en omrijden. Het stadje Caorle is zo te zien de favoriete weekendbestemming van Italianen, want we kruisen een kilometerslange file auto’s. We proberen zoveel mogelijk chauffeurs aan het toeteren en zwaaien te brengen en de extra fietskilometers zijn zo om. In de namiddag belanden we in de Friuli-regio en op enkele drukke stukjes na is het heel rustig fietsen. De benen zitten bij iedereen goed, een briesje in de rug en een Snicker doen de rest. Rond 17 uur belanden we in Aquileia met 85 kilometer op de teller, het record van onze reis! 

Aquileia is een oude en belangrijke Romeinse nederzetting en is met haar goed bewaarde archeologische vindplaats uitgeroepen tot Werelderfgoed. Wanneer we bij het avondmaal de volgende dag plannen, vraagt Pieter al grappend of historica Hilde ‘die hoop oude stenen’ al dan niet wil bezoeken. Uiteindelijk kiezen we voor een kort bezoek aan de site en de vroegchristelijke basiliek, met onze bepakte fietsen aan de hand. 

Arrivederci Sofie!

Wanneer we dinsdagnamiddag 11 april aankomen in Gorizia zit de fietsreis met Sofie erop. We blikken terug op onze belevenissen, heffen het glas en koken een Italiaanse menu in stijl. Hoe deugddoend was het om tien dagen in vertrouwd gezelschap te vertoeven. Trappen op hetzelfde ritme en grappen in dezelfde taal. Woensdag 12 april zwaaien we elkaar uit, Sofie reist terug naar België en wij steken de grens over. Klaar voor nieuwe avonturen – groot of klein – in Slovenië!